பாயும் புலியும் தனி ஒருவனும் :

ஒரேவிதமான கதைக்களன் கொண்ட இரண்டு திரைப்படங்கள், அடுத்தடுத்த வாரங்களில் வெளியாகி, ஒன்று மிகச்சிறந்த வரவேற்பையும், வசூலையும் பெற்றுத் தந்து கொண்டிருக்க.. மற்றொன்று முதல் காட்சியிலேயே மக்களை முகம் சுழிக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது… இரண்டுமே ஒரேவிதமான கதைக்களனை (கிட்டத்தட்ட) கொண்ட திரைப்படங்கள் தான். அப்படி இருந்தும் படத்தின் ரிசல்ட்டில் மட்டும் ஏன் இந்த வித்தியாசம்.?

தனி ஒருவனில் ஹீரோவான ஜெயம் இரவி ஒரு போலீஸ் அதிகாரி. IPS ஆக பணியில் சேர்வதற்கு முன்பே அவர்களுக்கு கொடுக்கப்படும் பயிற்சி வகுப்பின் போதே, தனக்கான எதிரியை தானே தேர்ந்தெடுத்து, அவனை அழிக்க வேண்டும் என்பதனையே இலட்சியமாகக் கொண்டு, செயல்படவும் தொடங்கிவிடுகிறார். தனக்கான எதிரியாக மூன்று பேரை தரம்பிரித்து, அதில் மிகக்கொடூரமாக இருக்கும் ஒருவனை, தன் எதிரியாக தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்று முடிவு செய்திருக்கும் போது, அவர்கள் மூவரையுமே ஆட்டி வைக்கும் சக்திஆக இன்னொருவன் இருப்பது தெரிய வருகிறது. அவனையே தன் எதிரியாக தீர்மானிக்கிறார் இரவி.. அவர் தன் இலட்சியத்தில் ஜெயித்தாரா..? என்பது மீதிக்கதை..

பாயும் புலியில், பிரபல தொழிலதிபர்கள் பணம் கேட்டு மிரட்டப்படுகிறார்கள், பணம் கொடுக்காத தொழிலதிபர்கள் ஒரே மாதிரியான முறையில் கொல்லப்படுகிறார்கள்… இந்தக் கொலையின் பிண்ணனியில் பவானி என்கின்ற இரவுடியும் இன்னும் இரண்டு இரவுடிகளும் இருக்கலாம் என தெரியவர, போலீஸ் அதிகாரி விஷால் களமிறங்குகிறார். அவர்களை களை எடுக்க முயலும் போது, இவர்கள் மூவரையுமே ஆட்டி வைக்கும் இன்னொருவன் இருப்பது தெரிய வருகிறது.. அவனை ஹீரோ கண்டுபிடித்து ஜெயித்தாரா..? இல்லையா..? என்பது மீதிக்கதை…

இப்படி கதைக்களனாக ஒரே மாதிரியான கதையாக தோற்றம் தரும் இந்த இரண்டு படங்களும், இன்னும் பல்வேறு ஒற்றுமைகளையும் கொண்டிருக்கிறது.. அவையாவன…

  

ஒற்றுமைகள்:

S. NO	தனி ஒருவன்	பாயும் புலி
1	ஹீரோ போலீஸ்	ஹீரோ போலீஸ்
2	வில்லன் அரசியலோடு தொடர்புடையவன்	வில்லன் அரசியலோடு தொடர்பு உடையவன்
3	ஹீரோ வேறு மூன்று பேரை முக்கிய குற்றவாளியாக எண்ணிக் கொண்டிருக்க, அவர்களுக்குப் பின்னால் ஒளிந்திருக்கிறான் முக்கிய வில்லன்	ஹீரோ வேறு மூன்று பேரை முக்கிய குற்றவாளியாக எண்ணிக் கொண்டிருக்க, அவர்களுக்குப் பின்னால் ஒளிந்திருக்கிறான் முக்கிய வில்லன்
4	ஹீரோவின் நடவடிக்கைகளை வில்லன் ஹீரோவுக்கு தெரியாமல் கண்காணிக்கிறான்	ஹீரோவின் நடவடிக்கைகளை வில்லன் ஹீரோவுக்கு தெரியாமல் கண்காணிக்கிறான்
5	போலீஸில் இருக்கும் நம்பகமான குழு ஹீரோவுக்கு உதவுகிறது	போலீஸில் இருக்கும் நம்பகமான குழு ஹீரோவுக்கு உதவுகிறது
6	வில்லன் தன் தந்தையை கொல்ல முயற்சிக்கிறான்	வில்லன் தன் தந்தையை கொல்ல முயற்சிக்கிறான்
7	ஹீரோவைக் கொல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தும் அதை தவிர்த்துவிடும் வில்லன்	ஹீரோவைக் கொல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தும் அதை தவிர்த்துவிடும் வில்லன்
8	கதைக்களன் : மூன்று வில்லன்களை விடுத்து முக்கியமான வில்லனை தண்டிக்க நினைக்கும் போலீஸ் ஹீரோ	கதைக்களன் : மூன்று வில்லன்களை விடுத்து முக்கியமான வில்லனை தண்டிக்க நினைக்கும் போலீஸ் ஹீரோ

இப்படி இரண்டு படத்துக்கும் மிக முக்கியமான ஒற்றுமைகள் பல இருந்தும் மக்களிடையே இரண்டு திரைப்படத்துக்கும் வேறுவேறு விதமான ரிசல்ட் கிடைத்திருப்பதற்கு காரணமாக இருப்பது, இரண்டு படத்துக்குமான மிக முக்கியமான வித்தியாசங்கள் தான்.. அவற்றையும் பார்ப்போம்..

வேற்றுமைகள் :

S.NO	தனி ஒருவன்	பாயும் புலி
1	ப்ளாஷ்பேக் இல்லாத வாய்சவடால் இல்லாத, எரிச்சலூட்டும் ஹீரோயிசம் இல்லாத, பார்த்ததும் காதலில் விழாத, தனிப்பட்ட குணாதிசயங்கள் கொண்ட வித்தியாசமான ஹீரோ	வாய்சவடால் கொண்ட, எரிச்சலூட்டும் ஹீரோயிசங்கள் கொண்ட, பார்த்ததும் காதலில் விழும், தனிப்பட்ட குணாதிசயங்கள் இல்லாத வழக்கமான ஹீரோ
2	நேரடியான கொலைகள் ஏதும் செய்யாமலே ஆடியன்ஸ் மனதில் அஸ்திவாரம் போட்டு அமர்ந்து கொள்ளும், வித்தியாசமான விசித்திரமான குணாதிசயங்கள் கொண்ட வில்லன் கதாபாத்திரம்	நேரடியான கொலைகள் பல செய்தும் ஆடியன்ஸ் மனதை அசைத்துக் கூட பார்க்க முடியாத வீக்கான வில்லன் கதாபாத்திரம்.
3	மையக் கதையோடு தொடர்புடைய கதாநாயகி கதாபாத்திரம்	தோலுரித்துக் காட்டவே உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் கதாநாயகி கதாபாத்திரம்
4	இரசனையான காதல் காட்சிகள்	இழுவையான, திராபையான காதல்காட்சிகள்
5	காட்சிக்கு காட்சி கதை நகர்ந்து கொண்டே இருப்பது	கதைக்கு தொடர்பேயின்றி திணிக்கப்பட்ட காதல் காமெடி காட்சிகள்.
6	ஹீரோ, வில்லன் இருவரின் உணர்வுகளும், லட்சியங்களும் நம்பகத்தன்மையுடன் ஆடியன்ஸ்க்கு நெருக்கமாக இருப்பது	ஹீரோ வில்லன் இருவரின் உணர்வுகளும், இலட்சியங்களும் நம்பகத்தன்மையின்றி ஆடியன்ஸ்க்கு அந்நியமாக இருப்பது
7	மிக விறுவிறுப்பான திரைக்கதை	இடைவேளையிலேயே இறந்து போகும் திரைக்கதை
8	படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே படத்தின் முடிவு தெரிந்துவிடும், இருப்பினும், நாம் எதிர்பார்த்ததை விட அதிகமான கற்பனைநயத்துடனும், சுவாரஸ்யத்துடனும் அந்த முடிவை நெருங்கியிருப்பார்கள்	படத்தின் முடிவு இடைவேளையிலேயே தெரிந்து விடும். அதை சராசரியான அல்லது மட்டமான கற்பனை வளத்துடன் நெருங்கியிருப்பார்கள்.
9	படத்தின் ரிசல்ட் HIT	படத்தின் ரிசல்ட் AVERAGE (OR) FLOP

மேற்சொன்ன வித்தியாசங்களில் சில முக்கியமான வித்தியாசங்கள் தான் தனி ஒருவனை பெரும்பான்மையுடன் ஜெயிக்க வைத்து, பாயும் புலியை பதுங்க வைத்திருக்கின்றன.. அந்த வித்தியாசம் முழுக்க முழுக்க ”திரைக்கதை” தான் என்று கூறினால் அது மிகையில்லை.. பொத்தாம் பொதுவாக திரைக்கதை என்று கூறிவிட்டாலும், அதுயென்ன..? என்பதனை சற்று விரிவாக பேசுவதற்கு(எனக்குத் தெரிந்த மட்டும்) எனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பாகவே இந்த இரு திரைப்படங்களை கருதுகிறேன்.

திரைக்கதை(Screenplay) என்கின்ற பதம் பாமர ரசிகன் கூட பயன்படுத்தும் ஒரு வார்த்தையாக இப்போது மாறிவிட்டது.. ஆனால் அது அப்படி ஒன்றும் ஓரிரு வார்த்தைகளுக்கும் அடங்கிவிடும் பதம் அல்ல. நல்ல திரைக்கதை என்பது பல்வேறுவிதமான விசயங்களை நுணுக்கங்களை உள்ளடக்கிய ஒன்று.. அதற்கு பொத்வான ஒரு வரையறையாக “ ஒரு கதையை எந்தக் காட்சியில் தொடங்கி, எந்தக் காட்சியின் வழியாக நகர்த்தி, எந்தக் காட்சியில்  முடிக்கிறோமோ..” அதையே திரைக்கதையின் அமைப்பு எனலாம். இதுமட்டுமே தான் திரைக்கதையா..? என்று கேட்டால், “இல்லை” அது மட்டுமே திரைக்கதை இல்லை.. “காட்சிகளை முன் பின்னாக கலைத்துப் போடுவது, தொடர்ச்சியாக சுவாரஸ்யமான காட்சிகளை அடுக்குவது, காமெடியாக ஒரு காட்சியை தொடங்கி, சீரியஸாக முடிப்பது, சீரியஸாக தொடங்கும் காட்சி, காமெடியாக தொடர்ந்து, சீர்யஸாக முடிவது, முடிந்து விட்டதாக நினைக்கும் காட்சியை மீண்டும் தொடங்குவது, இந்தக் காட்சியின் தொடர்ச்சி வரும் என்று பார்வையாளன் எதிர்பார்க்கும் போது, அந்தக் காட்சியை அங்கேயே முடித்துவிடுவது, ஒன்றை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது எதிர்பாராத மற்றொன்றை காட்டுவது, பார்வையாளன் யூகிக்கின்ற விசயத்தை பொய்யாக்குவது… Etc. Etc…” இப்படி எனக்குத் தெரிந்து பலவகையான திரைக்கதை நுட்பங்கள் இருக்கின்றன.. இவைகள் அத்தனையையும் உள்ளடக்கியதுதான் திரைக்கதை.

இத்தனை திரைக்கதை நுணுக்கங்களில், மிக முக்கியமானதாக, திரைக்கதையின் முதுகெலும்பாக இருப்பது கதாபாத்திர வடிவமைப்பு. இந்த கதாபாத்திர வடிவமைப்புதான், திரைக்கதையின்  சுவாரஸ்யத்துக்கும், காட்சிகளின் வழியான கதை நகர்வுக்கும் மிகப்பெரிய பலமாக பெரும்பாலும் இருப்பது. தனி ஒருவனிலும் இந்த கதாபாத்திர சித்தரிப்பு என்கின்ற ஒரு திரைக்கதை நுணுக்கம் தான் கைகொடுத்து, திரைபடத்தை ஜெயிக்க வைத்திருக்கிறது.. அது எப்படி என்று பார்ப்போம்.. நமக்கு நன்கு தெரிந்த ஒரு கதையை உதாரணத்துக்கு எடுத்துக் கொள்வோம்..

“ABC” என்பது ஒரு கதை. அதாவது மூன்று சம்பவங்களை உள்ளடக்கிய கதை. A – பாட்டி வடை சுட்ட நிகழ்வு, B – காக்கா வடையை திருடிய நிகழ்வு, C – நரி காக்கையை ஏமாற்றி வடையை அபகரிக்கும் நிகழ்வு. ஆக இந்த ABC யை தொகுத்தால் கதை கிடைத்துவிடும்.. இப்பொழுது ABC யின் வரிசையை கலைத்துப் போட்டால் திரைக்கதை கிடைத்துவிடும். அதாவது “ BCA, CAB, ABC “ இப்படி மூன்று திரைக்கதை வடிவம் நமக்கு கிடைக்கும். இதில் எது சிறந்த வடிவம் என்பதனை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். பிறகு கதாபாத்திரத்தை வடிவமைக்க வேண்டும். அதுயென்ன கதாபாத்திர வடிவமைப்பு..? மேற்சொன்ன கதையில் கதாபாத்திரங்களாக பாட்டி, காகம், நரி இருக்கிறது.. ஆனால் கதாபாத்திரம் தொடர்பான விவரணைகள் இருக்கிறதா..? இல்லை..

பாட்டி இருக்கிறார். எப்படிப்பட்ட பாட்டி….? எவ்வளவு வயதான பாட்டி…? ஏழையா..? பரம ஏழையா..? வடையை இழந்ததால் பாதிக்கப்பட்டாளா..? இல்லையா..? கோபம் கொண்டாளா…? இல்லையா..? இப்படி பாட்டி தொடர்பான விவரங்கள் எதுவுமே இல்லை. காக்கை இருக்கிறது. அது பசியால் வாடிய காக்கையா..? குஞ்சுக்கு உணவு ஊட்ட இரை தேடி வந்த காக்கையா..? தின்று கொழுத்த காக்கையா..? என்று எந்த விவரணைகளும் இல்லை.. நரிக்கும் அதே போலத்தான்.. நரி பசியால் வாடிய நரியா..? சூது வாதுள்ள நரியா..? வரும் வழி நெடுக இதே போல் பிற விலங்குகளையும் வஞ்சகமாக ஏமாற்றியபடி வரும் நரியா..? என எந்த விவரங்களும் இல்லை. இவை எல்லாம் இருந்தால் அதுதான் கதாபாத்திர வடிவமைப்பு…

மேலே சொன்ன காக்கை வடை திருடும் கதையில், நாம் யாரை பின்தொடர்வது. பாட்டி வடையை இழந்ததால் அவள் மீது பரிதாபம் கொள்வோமா..? காகம் வடையை தூக்கியதால் அதன் மீது கோபம் கொள்வோமா..? நரி காகத்தை ஏமாற்றி வடையைப் பறித்ததால் நாம் சந்தோசம் கொள்வோமா..? இதில் எந்த உணர்வையுமே நாம் அடைய மாட்டோம்.. இதை குழந்தைகளுக்கு சொல்லும் விளையாட்டுக் கதையாகவே பெரும்பாலும் அணுகுவோம்.. தமிழ் சினிமா சொல்லும் பெரும்பாலான கதைகளும் இதுபோன்ற குழந்தை விளையாட்டுக் கதையாகத்தான் இருக்கும்.. மேற்சொன்ன உணர்வுகளில் ஏதேனும் நமக்கு தோன்ற வேண்டும் என்றால், அதற்கு கதாபாத்திரங்களின் முப்பரிமாண பிம்பம் தேவை.. முப்பரிமாணம் என்பது கதாபாத்திரத்தின் உடல்நிலை, சமூகநிலை, மனநிலை சார்ந்த கட்டமைப்பு.. அது இல்லாத எந்தவொரு கதாபாத்திரத்தையும் நம்மால் பின்தொடர முடியாது.

ஆக கதாபாத்திர சித்தரிப்பு மிக முக்கியமானது… ஆனால் சித்தரிக்கும் முன் இந்தக் கதையில் நாம் என்ன சொல்ல வருகிறோம் என்பதனையும் முடிவு செய்துகொண்டு அதற்கு ஏற்றார் போல கதாபாத்திரங்களை சித்தரிப்பது சாலச் சிறந்தது.. அது ஏன் என்பதனையும் பார்ப்போம்.. எந்த பின்புலமும் இல்லாமலே மேற்சொன்ன கதையை அப்படியே சொன்னால், “பாட்டியிடம் காகம் வடையைத் திருட, நரி அதனிடமிருந்து வடையை திருடியது..” என்று சொன்னால் கதை சொல்ல வரும் கருத்து “நீ ஒருவனை ஏமாற்றினால், இன்னொருவன் உன்னை ஏமாற்றுவான்..” என்பதாக வரும். அதே கதையில் BAC என்று திரைக்கதையை அமைத்து, காகத்துக்கு பசியால் வாடும் குஞ்சு ஒன்று கூட்டில் காத்திருக்கிறது என்று ஆரம்பித்து, பல்வேறு இடங்களில் உணவு தேடி அலைந்த காகம், இறுதியில் பின்புலமே சொல்லப்படாத ஒரு பாட்டியிடம் இருந்து வடையை தூக்கியது என்று கதையை நகர்த்தி, கூட்டுக்கு வடையை கொண்டு செல்லும் வழியில், நயவஞ்சக நரியின் வாய் வார்த்தையிலெல்லாம் மயங்காமல், நரிக்கு ஏதோ வகையில் உதவ எண்ணி காகம் பாடியது, வடையை இழந்தது என்று கதையை நகர்த்தினால், நம் மனம் காக்கைக்காக வருந்தும். கதை அத்தோடு முடியக் கூடாது என்றும் விரும்பும், D என்று மற்றொரு நிகழ்வை சேர்த்து, அதில் காகம் நரியை ஏமாற்றி எப்படி வடையை திரும்ப பெற்றது என்று சொன்னால், கேட்போரின் மனமும் திருப்தியடையும்.. கதை சொல்ல வரும் கருத்து “விடாமுயற்சி செய்தால் வெற்றி கிடைக்கும்..” என்பதாக மாறிப் போயிருக்கும்..

இப்படி சாதாரணமாக நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த காக்கா வடை திருடிய கதையிலேயே கதாபாத்திரங்களுக்கு வடிவமைப்பை கொடுக்கும் போது, திரைக்கதையும், கதை சொல்ல வரும் கருத்தும் மாறுவதை பார்க்கிறோம். ஆக ஒரு கதையில் இருக்கின்ற எல்லா கதாபாத்திரங்களுக்கும் இது போன்ற பின்புல சித்தரிப்புகளை கொடுக்கும் போது, நாம் சொல்ல நினைத்திருந்த விசயம் மாறிப் போய், வேறொரு விசயத்தை இறுதியாக கதை தாங்கி வந்து நிற்கும்.. ஆகவே தான் கதாபாத்திர சித்தரிப்பை தொடங்குவதற்கு முன்பே, நாம் இந்தக் கதை வாயிலாகவோ, திரைப்படம் வாயிலாகவோ என்ன சொல்லப் போகிறோம் என்பதில் நமக்கு தெளிவு இருக்க வேண்டும்.. அந்தத் தெளிவு “ தனி ஒருவன்” படக்குழுவினரிடம் இருந்திருக்கிறது.

அவர்கள் எடுத்திருக்கும் கரு இதுதான். “ உன் எதிரி யார் என்று சொல், நீ யார் என்று சொல்லுகிறேன்…” தன்னை யாரென்று கண்டு கொள்வதற்காக தன் எதிரியை தேடும் நாயகன், அந்த நாயகனின் மூலமாக எதிரி தன்னையும் கண்டு கொள்கிறான் என்பதுதான், திரைப்படம் சொல்ல வரும் சேதி. ஆக க்தைக்கரு கிடைத்துவிட்டது.. நாயகன் போலீஸ் அதிகாரி என்றும் முடிவு செய்தாகிவிட்டது.. இந்த போலீஸ் நாயகனை மற்ற போலீஸ் நாயகர்களிடம் இருந்து எப்படி வித்தியாசப்படுத்துவது..? என்று யோசித்தவர்களுக்கு கிடைத்த Idea தான், “இவன் தன் போலீஸ் அதிகாரி வேலையை பணியில் சேர்வதற்கு முன்னரே பயிற்சி வகுப்பிலேயே தொடங்கியவன்..” என்கின்ற வித்தியாசம்.

ஹீரோ கதாபாத்திரத்தை இப்படி வடிவமைத்தவர்கள், அவனுக்கு நிகரான எதிரியை எப்படி வடிவமைப்பது என்று யோசிக்க.. “ ஹீரோ பணியில் சேர்வதற்கு முன்னரே தன் பணியை தொடங்கியவன் என்றால், வில்லன் தன் பள்ளிப்படிப்பை முடிக்கும் முன்பே தன் அரசியல் அயோக்கியத்தனத்தை தொடங்கியவன் என்கின்ற Idea கிடைக்கிறது. இப்படி தராசில் இரண்டு கதாபாத்திரங்களும் சரிக்கு சரியாக நிற்கிறது. அதன் தொடர்ச்சியாக இரண்டு கதாபாத்திரங்களுக்குமான குணாதிசயங்களை ஒவ்வொன்றாக பிடிக்கின்றனர்..

வில்லன் குணாதிசயங்கள் : ” சிறு வயதிலேயே அரசியல் கொலைப்பழி ஏற்றவன் (கொலை செய்தவன்), அரசியலை சிறு வயதிலேயே தொடங்கியவன், மாநிலத்தில் முதலாவதாக படிப்பில் தேறியவன், சைரன் வைத்த காரிலே பிறந்தவன், ஆடம்பர வாழ்க்கையிலும் படிப்பிலும் நாட்டம் கொண்டவன், அதிபுத்திசாலி, நேர்மையில்லாதவன், இரக்கமில்லாதவன், ஏழையாக பிறந்தவன், விஞ்ஞானியாக வளர்ந்தவன், நீதி நேர்மையை கடைபிடிக்காதவன்..” என்கின்ற இந்த சித்தரிப்புகள் கதாபாத்திரத்தின் முப்பரிமாண பிம்பம் கொண்டிருப்பதை பார்க்க முடியும்.. அதே போலத்தான் ஹீரோவும்

ஹீரோ குணாதிசயங்கள் : ”நேர்மையானவன், தன் நாட்டையும் தொழிலையும் நேசிப்பவன், சிறு வயதிலேயே செய்திகளுக்கு பின்னால் இருந்த அரசியலை கண்காணித்தவன், நட்பை அன்பை பேணுபவன், புது உறவுகளில் சிக்க விரும்பாதவன், வீரன், புத்திசாலி, விடாமுயற்சி உடையவன், தன் பணியை முன்னரே தொடங்கியவன், கூட்டு உழைப்பின் மேல் நம்பிக்கை உள்ளவன்..” இதிலும் கதாபாத்திரத்தின் முப்பரிமாண பிம்பம் இருப்பதை உணர முடியும்..

ஆக திரைப்படம் என்ன சொல்ல வருகிறது என்பது ஆடியன்ஸ்க்கு முதல் காட்சியிலேயே தெள்ளத் தெளிவாக புரிந்துவிடுகிறது.. கதை அதனை நோக்கிச் செல்வதற்கு கதாபாத்திர சித்தரிப்புகளும் மிக வலுவாக உதவி இருக்கின்றன.. மேலும் டைட்டில் தனி ஒருவன் என்று இருந்தாலும், ஹீரோ தன் நண்பர்கள் குழுவோடு சேர்ந்தே, இந்த செயல்களில் ஈடுபடுகிறான். அதே துறையில் பணியாற்றும் நாயகியும் அவனுக்கு உதவுகிறாள். என்பதாக கதை பிண்ணனி வளர வளர.. அருவெறுப்பைத் தரும் அதீத ஹீரோயிசம் அடிபட்டு காணாமல் போய்விடுகிறது. முதல் முயற்சியில் ஹீரோ வில்லனிடம் தோற்றுவிழுவதும், கதைக்கு மிகப்பெரிய பலமாக மாறி, இவன் எப்படி வில்லனை வீழ்த்தப் போகிறான் என்கின்ற சுவாரஸ்யத்தை ஆடியன்ஸ்க்கு கூட்டிவிடுகிறது..

இது எதுவுமே பாயும் புலியில் இல்லை என்பது தான், அதன் தோல்விக்கு காரணம், ஹீரோ விஷாலின் கதாபாத்திரத்தைப் பற்றி எழுதத் தொடங்கினால்,

ஹீரோ குணாதிசயங்கள் : ”போலீஸ் அதிகாரி, நேர்மையானவன், வீரன், புத்திசாலி, காதலி உடையவன், பாசம் உள்ளவன்…”  அவ்வளவே.. இந்த ஒருவரி குணாதிசயம் கூட தமிழ் சினிமாவின் பெரும்பாலான ஹீரோக்களுக்கு பல படங்களில் பொருந்திச் செல்லும் புதுமை இல்லாத கதாபாத்திர வடிவமைப்பு.. வில்லனைப் பற்றிப் பார்த்தால்..

வில்லன் குணாதிசயங்கள் : ”அரசியலில் தோற்றவன், அரசியல் ஆசை கொண்டவன், பாசம் கொண்டவன், பாசம் இல்லாதவன், அன்பானவன், முரடன், நல்லவன், கெட்டவன்..” அவ்வளவே.. பார்த்தீர்களா..? எத்தனை குழப்பம் உள்ள கதாபாத்திரம் என்று..

அஞ்சாதே அஜ்மல் கதாபாத்திரம் கூட கிட்டத்தட்ட இதேதான். ஆனால் அந்தத் திரைப்படம் முழுக்க முழுக்க, அந்த கதாபாத்திரத்தின் மனமாற்றத்தை தான் காட்சிப்படுத்தும். ஆனால் பாயும் புலியில் இந்த வில்லன் கதாபாத்திரத்தின் மனமாற்றம் என்பது ஒரு 10 நிமிட ப்ளாஷ்பேக் ஆக வந்து செல்கிறது.. அதுவரைக்கும் நாம் திரைப்படம் ஒரு ஹீரோ Vs வில்லன் வகை திரைப்படம் என்று நாம் எண்ணிக் கொண்டு இருக்கிறோம்.. இப்படி திரைப்படம் இந்த விசயத்தைத் தான் பேச வருகிறது, என்பதனை முதலிலேயே ஆடியன்ஸ்க்கு உணர்த்தாமல், குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது, மேலும் கதாபாத்திர சித்தரிப்புகளும் சோடை போவதால், பாயும் புலி, புல்லுக்குள் பதுங்கி மேயும் புலியாக மாறிவிடுகிறது.. பதுங்கிய புலி பாயும் என்று எதிர்பார்த்து, காத்திருந்து, ஏமாந்து, வெறுத்துப் போய், திரையரங்கில் இருந்து பாய்ந்து நாம்தான் வெளியேறுகிறோம்..

தனி ஒருவனில் மிக கச்சிதமாக வடிவமைக்கப்பட்டு, தூக்கி நிறுத்தப்பட்ட இரண்டு அதிபுத்திசாலி கதாபாத்திரங்களும், அவர்களுக்கு இடையே அடுத்தடுத்து நடக்கும், அறிவு சார்ந்த புத்திசாலித்தனமான மோதல்களும், ரசிகர்களுக்கு நெடுநாள் கழித்து கிடைத்த விருந்தாக இருப்பதுதான் தனி ஒருவனின் வெற்றிக்கு காரணம்..

தொடர்ச்சியாக ரீமேக் திரைப்படங்களையே எடுத்துவந்த இயக்குநர் இராஜா, தன் பாதையில் இருந்து விலகி, ரசிகர்கள் எதிர்பார்ப்பது என்ன..? என்பதனை இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தாவது உணர்ந்திருக்கிறாரே… நல்லது சைலன்சர் மீது தண்ணீரை ஊற்றி எதிரியின் இருப்பிடத்தை கண்டுபிடிப்பது, உடலுக்குள் Tracking Deviceயை செலுத்தி பாலோ செய்வது போன்ற காட்சிகள் சில ஃபாரின் திரைப்படங்களில் பார்த்தது தான் என்றாலும், அதை பயனபடுத்தி இருக்கும் விதம் ரசிக்க வைக்கிறது..

இயக்குநர் ஜெயம் இராஜா, ஜெயம் ரவி, அரவிந்தசாமி, தம்பி இராமையா என அனைவருக்குமே இது முக்கியமான திரைப்படமாக அமைந்திருக்கிறது.. கதைக்கான உண்மையான உழைப்பு இருக்கும் திரைப்படங்களை நாங்கள் கைவிட்டு விட மாட்டோம் என்பதனை அழுத்தம் திருத்தமாக மீண்டும் நிருபித்திருக்கிறார்கள் மக்கள். ”கதைக்காகவும் திரைக்கதைக்காகவும் எப்படி உழைக்க வேண்டும் என்பதனை நான் உணர்ந்து கொண்டேன்..” என்று பேட்டி கொடுக்கிறார் இயக்குநர் இராஜா. மற்ற மசாலாப்பட இயக்குநர்கள் எல்லாம், ஒரு திரைப்படம் வெற்றி பெற இவ்வளவு உழைக்க வேண்டுமா..? என்று பீதியோடு இருக்கிறார்கள்.. இந்தப் பீதி தமிழ் சினிமாவிற்கு நல்லது..

ஆக ஓடக்கூடிய விறுவிறுப்பான திரைப்படம் ஒன்றை கொடுக்க வேண்டும் என்ற நினைப்பை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு, ஹீரோ இமேஜ்ஜிலும், இயக்குநர் இமேஜ்ஜிலும் ஒளிந்து கொண்டு, அர்பணிப்பான உழைப்பைக் கொடுக்காமல், ஒப்புக்கு ஜல்லியடித்த பாயும் புலி திரைப்படம் தோற்றிருக்க.. அதே நேரம் ஓடக் கூடிய விறுவிறுப்பான  திரைப்படம் எடுக்க வேண்டும், இயக்குநராக தனக்கு இருக்கும் இமேஜையும் மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற நினைப்போடு மட்டும் திருப்திபட்டுக் கொள்ளாமல், அதற்கான அயராத உழைப்பையும் கொடுத்த “தனி ஒருவன்” வென்றிருக்கிறது.. இனிவரும் கமர்ஸியல் திரைப்படங்கள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு, சமீபத்திய முன்மாதிரி இந்த “தனி ஒருவன்”

(பி.கு : கமர்ஸியல் திரைப்படங்களுக்குத்தான் மேற்சொன்ன கதாபாத்திர சித்தரிப்புகள் உதவக் கூடும், யதார்த்த சினிமாக்களில் அந்த மாதிரியான கதாபாத்திர சித்தரிப்புகள் பெருமளவில் கதை நகர உதவாது, அதுபோல பெரும்பாலும் யதார்த்த சினிமாக்களில், கதாபாத்திர குணங்கள் நிலையானதாக இல்லாமல், சம்பவங்களினால் மாறுவதாக இருக்கும்.. அந்த சம்பவங்கள் தான் திரைக்கதையையும் நகர்த்தும்..)

வாசுவும் சரவணனும் ஒண்ணா படிச்சவங்க :

உச்சி வெயில் உச்சந்தலையை எரித்துக் கொண்டிருந்ததொரு நல்ல நண்பகல் வேளையில், சென்னை பெருநகரின் எலைட் போன்ற ஒரு ஹை-பையான பாரில் கிட்டத்தட்ட ஒரு ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு, ஏதோவொரு சுபயோக சுபதினத்தில் நடந்திருக்கலாம் நீங்கள் கீழே படிக்கப் போகும் உரையாடல். உரையாடலில் உறுதி செய்யப்பட்ட பங்கேற்பாளர்களாக நம் இயக்குநர் எம்.இராஜேஷ் மற்றும் நடிகர் சந்தானத்தை கண்டிப்பாக சேர்த்துக் கொள்ளலாம். உறுதியற்ற பங்கேற்பாளர்களாக, நடிகர் சந்தானத்தின் நண்பர்கள், இயக்குநரின் அஸிஸ்டெண்ட்டுகள் மற்றும் இயக்குநரின் பிற நண்பர்களும் இருந்திருக்கலாமென்று நம்பப்படுகிறது.

ஆல் இன் ஆல் அழகுராஜா ஊத்திக் கொண்ட சோகத்தில் இருந்த இயக்குநரின் குழுவினருக்கு, ஆறுதல் கொடுக்க வந்த நடிகர் சந்தானம், ஆறுதலாக வழக்கம் போல ஒரு ட்ரிங்க்ஸ் பார்ட்டி கொடுக்க… அந்த ட்ரிங்க்ஸ் பார்ட்டியில் நெகிழ்ந்து போன இயக்குநர், “நண்பேண்டா” என்று நடிகரை கட்டிக் கொள்ள, தொடங்குகிறது அவர்களின் கருத்து மோதல்கள். “டாஸ்மாக் மூடு போராட்ட வன்முறைகளை எப்படி தடை செய்யலாம் என்றும், சரக்கடிக்கும் போது தாம் புதிதாக முயற்சித்துப் பார்த்த சைட்-டிஷ் பற்றியும், நடித்தும் இயக்கியும் சேர்த்தப் பணங்களைக் கொண்டு, எந்த நாட்டுக்குச் சென்று குஜாலாக எந்த வகை சரக்கடிக்கலாம் என்பது பற்றியும் அவர்கள் காரசாரமாக விவாதித்துக் கொண்டு இருக்கும் போது, இடையூறாக இம்சிக்கிறது செல்போன். எடுத்துப் பார்த்தால் எதிர்முனையில் மனைவி. அமைதியாக அதை சைலண்டில் போட்டவர், தலையில் கை வைத்து உட்கார, எதிரே இருப்பவருக்கும் மனைவியிடம் இருந்து போன்.. அவரும் சைலண்டில் போட்டுவிட்டு, அப்செட் ஆனவராக இவரைப் பார்க்க.. இருவருமே மொபைலைப் பார்க்க… தொடர்ச்சியாக  போன் வந்து கொண்டே இருக்கிறது..

வேறு வழியில்லாமல் போனை எடுத்த இயக்குநர், “இங்கதாம்மா, டிவிடி கடைக்கு, பாஸ்கரன் படமும், SMS படமும் வாங்கலான்னு வந்தே(ன்).. நம்ம புதுப்பட வேலை விசயமாத்தா.., அஸிஸ்டெண்டு இந்த சீன் போன படத்திலயே வச்சாச்சு சார்ன்னு சொன்னா.. அதான் டவுட்ட கிளியர் பண்ணலாம்ன்னு..” அய்யய்யோ சத்தியமா இல்லடா செல்லம்.. நா(ன்) தனியா தான் வந்திருக்கே(ன்).. ப்ரெண்ட்ஸ் எவனுமே இல்ல..” ”இல்லம்மா.. டாக்டர் சொன்னதுக்கப்புறம் எப்டி நா(ன்) குடிப்பே(ன்).. வந்துர்றேம்மா..” பாய்..” என்று போனை கட் செய்து நடிகரைப் பார்க்க.. நடிகரும் வேறு வழியில்லாமல் போனை அட்டெண்ட் செய்து, “டார்லிங் இங்கதாண்டா.. புதுசா எதுகை மோனை இணைப்போட ஒரு தமிழ் டிக்ஸ்னரி வந்திருக்குன்னு சொன்னாங்க.. அத வாங்கிட்டா.. டயலாக் எழுத யூஸ் ஆகும் பாரு.. அதான்… வாங்கலாம்னு வந்தே(ன்).. அவனெல்லா நா(ன்) பாத்தே பல மாசமாச்சும்மா.. இதோ வந்திர்றே(ன்).. என்று போனை கட் செய்து, “அப்பாட..” என்று பெருமூச்சுவிட்டவர், ”அது ஏன் இந்த பொண்டாட்டிகளுக்கு புருசனோட ப்ரெண்டுன்னால ஆக மாட்டிக்கு.. அவ ப்ரெண்டெல்லா(ம்) நாம எவ்ளோ அன்பா பாத்துக்குறோ(ம்)…” என்று வேண்டா வெறுப்போடு மீதமிருந்த விஸ்கியை விசுக்கென வாயில் ஊற்றி சரிய, இயக்குநர், நெற்றியை தேய்த்தபடி, “நல்ல கான்செப்ட்ல புருஷன் ப்ரெண்ட்ஸ ஏன் பொண்டாட்டிக்கு புடிக்க மாட்டிக்குது.. இதான் அடுத்த படத்தோட கதை… ஆனா ஏன் பிடிக்க மாட்டேங்குது..” என்று மீதமிருந்த தங்கள் குழுவினருக்கும் போன் அடித்து பார்-க்கு வரச் சொல்லி, மிதமிஞ்சிய போதையோடு, காரசாரமாக விவாதத்தை தொடங்குகிறார்கள்.. பார் மூடும் நேரத்தில் இயக்குநருக்கும் நடிகருக்கும் ஒரே நேரத்தில் ஞானோதயம் பிறக்க.. தங்கள் முன்னால் இருக்கும் பீர் பாட்டிலையும் பிராந்தி பாட்டிலையும் பார்த்தபடி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்தபடி “நண்பேண்டா” என்று கட்டிக் கொள்கிறார்கள்..

ஒன்றும் புரியாமல் முழித்த உதவி இயக்குநரிடம், இயக்குநர், “இது என்ன..?” என்று பீர் பாட்டிலை காட்டிக் கேட்க, “பீர் சார்..” இயக்குநர் “இத எதோட மிக்ஸ் பண்ணி குடிக்கணும்..” உதவி இயக்குநர் “இத அப்டியே குடிக்கலாம் சார்..” பிராந்தி பாட்டிலை கைகாட்டி இயக்குநர் “இதென்ன..?” உதவி இயக்குநர் “பிராந்தி சார்..” இயக்குநர் “இத எதுல மிக்ஸ் பண்ணி குடிக்கலாம்..” உதவி -“இத தண்ணில மிக்ஸ் பண்ணிக் குடிக்கலாம் சார்..” இவர்களின் உரையாடலில் இடைமறித்த நடிகர் “ தண்ணில மட்டுந்தானா..? என்னப்பா இது உண்ட்ட அஸிஸ்டெண்டா இருந்துட்டு சரக்கடிக்கிறதப் பத்தி எதுவுமே தெரியாதவனா இருக்குறா(ன்)… அஸிஸ்டெண்ட்டெல்லா கரெக்டா செலக்ட் பண்றீயா இல்லயா..”  “ஏ என்னப்பா.. நீ என்னவே சந்தேகப்படுற… நா அஸிஸ்டெண்டா சேத்துக்கோன்னு வர்றவண்ட்டல்லா படிக்கத் தெரியுமான்னு கேக்குறேனோ இல்லயோ குடிக்கத் தெரியுமான்னு தான கேக்குறேன்..” என்ற இயக்குநரை, “நண்பேண்டா..” என்று கட்டிக் கொண்டு நடிகர் உதவியை நோக்கி, “தம்பி இந்த மாதிரி பொது அறிவெல்லா தெரிஞ்சுக்கணும், இத, தண்ணி, இளநீர், மோர், ஏன் சமயத்துல ரசத்துலகூட விட்டு அடிக்கலாம்.. சரியா..?” என்று கேட்க, கெக்கபிக்க கெக்கபிக்க என்று சிரிக்கத் தொடங்கிய இயக்குநர், “Note பண்ணிக்க.. Note பண்ணிக்க இதான் க்ளைமாக்ஸ் டயலாக்கு…” என்று சந்தோசத்தில் பிளிற.. உதவியும் அரக்கப் பறக்க அதை குறித்துக் கொண்ட பிறகும் புரியாமல் முழிக்க… அவனை மேலும் தவிக்க விடாமல் இயக்குநரே “டே பொண்ணுங்க ‘பீர் மாதிரி” எதோடயும் மிக்ஸ் ஆகவே மாட்டாங்க.. பசங்க பிராந்தி மாதிரி, கழுத எல்லாத்துக் கூடயும் மிக்ஸ் ஆகிடுவாங்க… இத மட்டும் புரிஞ்சுக்கிட்டா லைஃப்ல பிரச்சனையே கிடையாது.. “ என்னப் புரிஞ்சதா என்று கேட்க.. உதவியும் ஒப்புக்கு தலையாட்ட.. இயக்குநர் “அப்பாடி கதைய முடிச்சாச்சு…” என்று இளைப்பாற, உதவி இயக்குநர் கூட்டத்தில் புதிதாக வந்தவன், “சார்.. க்ளைமாக்ஸ்தா முடிஞ்சிருக்கு… அதுக்கு முன்னாடி கதை..?” என்று தலையை சொறிய.. பிற உதவிகளும், இயக்குநர் அண்ட் கோவும் சிரிக்கத் தொடங்குகின்றனர்.

இயக்குநர் “இப்பத்தான வந்திருக்க.. கத்துக்குவ… ஹீரோவும் சந்தானம் சாரும் ப்ரெண்டு, சந்தானர் சார் வொய்ப்புக்கு ஹீரோவ கண்டாலே புடிக்கல.. ப்ரெண்ட்ஷிப்ப கட் பண்ணுன்னு சொல்றாங்க.. அவனுக்கும் லைஃப்ல ஒரு பொண்ணு வந்துட்டா, அவனே விலகிருவானேன்னு, ஹீரோவுக்கு ஒரு பொண்ணு பாத்து செட் பண்ணிவிடுறாரு சந்தானம் சார்.. அந்த ஹீரோயின் ஹீரோட்ட சந்தானம் சாரோட ப்ரெண்ட்ஷிப் கட் பண்ணச் சொல்றாங்க.. இதான் சாக்குன்னு சந்தானம் சார் கலண்டுறாரு.. ஆனா ஹீரோ, அவரு ஹீரோல்ல அதனால ஹீரோயின உதறிராரு… இது தெரிஞ்சு சந்தானம் சாரும் மனசு மாறி ரெண்டு பேரும் மறுபடி சேந்து தண்ணியடிக்குறாங்க… அங்க ஏன் புருசனோட ப்ரெண்ட பொண்டாட்டிக்கு பிடிக்க மாட்டிக்குன்னு பேசிக்குறாங்க.. அதுக்கு சந்தானம் சார், நீ எழுதி வச்ச டயலாக்க சொல்லி, படத்த முடிக்குறாரு…. நடுநடுல சந்தானம் சாரும், ஹீரோவும் சேந்து குடிக்கிறது… சந்தானம் சார் வேற கேரக்டர ஜோக்ஸ் சொல்லி கடிக்கிறது.. இப்டி சில சீன்ஸ் போட்டு ஃபில் பண்ணா படம் முடிஞ்சது புரிஞ்சதா…?..” என்று கேட்க உதவி இயக்குநர் அவசரமாக தலையாட்ட கதை தயாராகி, திரைக்கதையும் எழுதப்பட்டு, அதற்கு அமோக ஆதரவு பெற்ற ஆர்டிஸ்டிகளும் புக்காகி, சூட்டிங், டப்பிங் இதரப் பணிகள் எல்லாம் முடிந்து திரைக்கும் வந்துவிட்டது.

இது தவிர்த்து படத்தில் என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டால், இந்தியத் திரையரங்குகளில் முதன்முறையாக, மது குடிப்பதன் தீமை தொடர்பான சிலைட் படம் முழுக்க காட்டப்பட்ட படம் இதுவொன்றாகத்தான் இருக்கும்.. டாஸ்மாக் மூடு விழா, மது ஒழிப்பு அறப் போராட்டங்கள், உண்ணாவிரதங்களை ஏகத்துக்கு கேலி செய்வதால், கேளிக்கை வரி மட்டும் இன்றி, திரைப்படத்தின் மொத்த செலவுத் தொகையையும், கழக அரசின் பொது நிதியிலிருந்து கொடுக்கப்பட உள்ளதாக நம்பத்தகுந்த வட்டாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.. மேலும் மது கொள்கை பரப்பு செயலாளராக இயக்குநர் இராஜேஷ் நியமிக்கப்படலாம் என்றும், ஒவ்வொரு டாஸ்மாக் பாரிலும் வாசுவும் சரவணனும் ஒன்னா குடிச்சவுங்க.. என்கின்ற அந்த பொதி கணக்கில் அர்த்தங்களை பொத்தி வைத்திருக்கும் பொன்னான பாடல், குடிமகன்களை கவரும் விதமாக திரும்ப திரும்ப ஒளிபரப்பபட இருக்கிறது..

படத்தை எதிர்த்து எதிர்தரப்பு ஒன்றும் கிளம்பி இருக்கிறது.. அது படத்தில் வரும் காட்சிகள் எல்லாம், வள்ளி திருமணம் போன்ற நாடகங்களில் திரைச்சீலை மாற்றும் இடைவெளியில், பார்வையாளர்களை கவர, ஒரு கோமாளி சில கோமாளித்தனமான செய்கைகளை செய்வான், அதைவிட படத்தின் காட்சிகள், படு திராபையாக இருப்பதாக தெரிவிக்கிறது. மேலும் “நாங்க என்ன சிரிச்சாப் போச்சு…ன்னு தம் கட்டியாப்பா சிரிக்காம இருக்கோ(ம்). இழவு சிரிப்பு வரவே இல்லயேப்பா…” என்று சூடம் ஏற்றி சத்தியம் செய்கிறார் அன்பர் ஒருவர்.. மேலும் அவர், “குடியப் பத்தி படம் எடுக்கும் இயக்குநர், ஒரு உண்மையான குடிகாரனைக் கூட இதுவரை காட்டவில்லையே என்று ஏங்குகிறார்..

மேலும் மதுப் பழக்கம் என்பது ஒரு நோய் என்பதனை அங்கீகரித்திருக்கும் இந்திய மருத்துவத் துறை கவுன்சிலுக்கு, அதை விட கொடிய நோயாக இயக்குநர் M. இராஜேஷின் திரைப்படங்களையும் அந்தப் பட்டியலின் கீழ் சேர்த்துக் கொள்ளும்படி கோரிக்கை மனுவும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது..

(பி. கு – 1, படத்தில் எப்பொழுதும் ஊற்றிக் கொண்டே இருப்பதால், படமும் ஊற்றிக் கொள்ளுமோ என்று பயந்த உதவி இயக்குநரிடம், இயக்குநர், “இந்த மு… ஜனங்க, இந்த படத்தை ஹிட்டாக்குறாங்களா இல்லயான்னு பாரு…” என்று சவால் விட்டதாக கேள்வி.

பி. கு – 2 கேள்வி : திரை விமர்சனம், திரை விமர்சன பாணியில் இல்லாமல், செய்தி வாசிப்பு பாணியில் எழுதப்பட்டிருப்பது ஏன்..?

பதில் : திரை விமர்சனம் எல்லாம் திரைப்படங்களுக்கு மட்டும் தான்… இந்த மாதிரி -------------------- க்கு இல்லை..)

சண்டி வீர்ன் :

முந்தைய படமான நைய்யாண்டியின் மூலம் ரசிகர்களை அமரர்களாக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்ட இயக்குநர் சற்குணம், தன் குணத்துக்கு எது வரும், எது வராது என்பதை மிகத் தெளிவாக யோசித்து, இயக்குநர் பாலாவின் உதவியுடன் சண்டி வீரன் மூலம் மீண்டு(ம்) களம் கண்டிருக்கிறார். நைய்யாண்டி தந்த பாதிப்பிலிருந்து மீளாமல் இருந்தாலும் கூட, பாலா என்ற படைப்பாளியின் மேல் உள்ள நம்பிக்கையின் அடிப்படையில், சண்டி வீரனை முண்டியடித்துக் கொண்டு முதல்நாளே பார்க்காவிட்டாலும், சற்று காத்திருந்து பார்க்கலாம் என்ற எண்ணமிருந்தது.. அதன்படி படமும் பார்த்தாயிற்று. படத்தைப் பற்றி ஒருவரியில் சொல்ல வேண்டும் என்றால், சண்டிவீரன் முழுக்க நொண்டிவீரன் அல்ல..

கதையென்று பார்த்தால், களவாணி கால காதல் கதைதான்.. ஆனால் வெறும் காதலை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு இனி தமிழ் பூமியில் வியாபாரம் செய்ய முடியாது என்பதை விளங்கிக் கொண்டு, நாயகனுக்கு இரட்டை வேலை கொடுத்திருக்கிறார்.. முதலாவது நாயகன் வழக்கம் போல காதலியின் தகப்பனை எதிர்த்து ஜெயித்து, காதலியை கைப்பிடிக்க வேண்டும், இரண்டாவதாய், ஊரில் நிலவும் ஒரு முக்கியமான சமூகப்பிரச்சனைக்கு தீர்வு காண வேண்டும். திரைப்படத்தின் மிகமுக்கியமான பலமே, இயக்குநர் சற்குணம் அவர்கள் தனது முந்தைய படத்தில் தொலைத்த, தான் வாழும் பூமி சார்ந்த கலாச்சாரப் பதிவுகளை மீண்டும் கையிலெடுத்து இருப்பதுதான்.. அதனோடு சேர்ந்து மற்றொரு பலமாக இருப்பது, சமூகத்தின் முக்கியப் பிரச்சனையாக மாறிக் கொண்டிருக்கும் குடிநீர்ப் பிரச்சனையையும் கையில் எடுத்திருப்பது.

களவாணியைப் போலவே இங்கும் தஞ்சை வட்டாரப்பகுதி தான் கதைக்களம். அருகருகே இருக்கும் இரண்டு கிராமங்களுக்கு இடையே குடிநீருக்காக பயன்படுத்தப்படும் ஒரு குளத்தை மையப்படுத்தி பகை இருந்து வருகிறது.. ஒரு கிராமத்துக்கு அந்தக் குளத்தை விட்டால், குடிநீருக்கு வேறுவழியே கிடையாது. ஆனால் மற்றொரு கிராமத்திற்கோ அப்படியில்லை. இதை மனதளவில் உணர்ந்து பக்கத்து கிராமத்தின் நியாயமான கோரிக்கைக்கு ஆதரவாகப் பேசும் நாயகனின் அப்பா, அந்தக் குளப் பிரச்சனை கலவரத்தில் கொல்லப்படுகிறார்.. இருபத்திரண்டு வருடங்கள் கழித்து நாயகன் வளர்ந்து வந்து நிற்கிறான். அந்தப் பிரச்சனையும் அதீதமாக வளர்ந்து நிற்கிறது.. கூடவே சிறுவயதிலிருந்து அவன் வளர்த்து வந்த காதலும் வளர்ந்து நிற்கிறது… காதலியோ அவனது ஊரைச் சேர்ந்த முக்கியப் பிரமுகரின் மகள்.. இப்போது நாயகன் செய்ய வேண்டியது என்ன…? என்பது உங்களுக்கு புரிந்திருக்கும்… அதை அவன் எப்படி செய்தான் என்பதை திரையரங்கில் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

முதல்பாதி நாயகன் நாயகி இருவருக்குமான காதலும், இரண்டு ஊர்களுக்குமான மோதலுமாக மாறிமாறி அடுக்கப்பட்ட காட்சிகளினால் விறுவிறுவென போகின்றது. திருவிழா கொண்டாடும் போது அந்த ஊரில் கடைபிடிக்கப்படும் பழக்கவழக்கங்கள், சிங்கப்பூர் சென்று திரும்பும் அந்த ஊர் மக்களின் அனுபவங்கள், அவர்களின் வாழ்க்கைமுறை, திருவிழாவில் நடத்தப்படும் விளையாட்டுப் போட்டிகள், திருமணம் மற்றும் உடலுறவு சார்ந்த எதேச்சையான கிண்டல் பேச்சுகள், தேர்ட்டு அம்பயராக நிறுத்தப்பட்டு இருக்கும் மொபைல் போன், வீடியோ காலிங்கில் பேசுகிறோம் என்று தெரியாமல் பேசி மாட்டிக் கொண்டு வெட்கப்படும் நாயகி, அந்த செல்போனை ஒலித்து வைக்கும் தந்திரம் என நிலவரைவியலில் உட்புகுந்த அறிவியல் சார்ந்த காட்சிகள் படத்துக்கு சுவாரஸ்யம் கூட்டுகின்றன. தூங்கி எழுந்தது போல் ப்ரேமுக்கு ப்ரேம் காட்சியளிக்கும் ஆனந்தி கூட முதல்முறையாக அழகாக தெரிகிறார்.. களவாணி திரைப்படத்தின் சாயல் ஆங்காங்கே தென்பட்டாலும் கூட, இப்படி படத்தில் சில நம்பிக்கையளிக்கும் நல்ல விசயங்கள் முதல்பாதி முழுக்கவே இருக்கின்றன..

ஆனால் அவை இரண்டாம் பாதியில் சொல்லிக் கொள்ளும் அளவுக்கு இல்லாமல் இருப்பதுதான் பிரச்சனை.. முதல்பாதியில் மூர்க்கமாக சண்டித்தனத்துடன் பக்கத்து கிராமத்திற்கு தண்ணீர் கொடுப்பதை எதிர்க்கும் இந்தக் கிராமத்து மக்கள், எதற்காக அதை எதிர்க்கிறார்கள் என்பதற்கான காரணம் படத்தில் எங்குமே சொல்லப்படவில்லை.. அதனாலயே அது சாதிய அரசியல் சார்ந்த காரணமாக இருக்கலாமோ..? அதை இயக்குநர் கவனமாக தவிர்த்திருக்கிறாரோ என்ற எண்ணம் எழுகிறது.. இருப்பினும் அந்தப் பின்புலம் வலுவாக இல்லாததால், அதன் வீரியம் குறைகிறது.. மேலும் இரண்டாம் பாதியில் எதிர்பாராத விதமாக ஏற்படும் சில கதாபாத்திரங்களின் குணாதிசய மாறுதல்கள் நம்பகத்தன்மைக்கு மிகுந்த பங்கம் விளைவிக்கின்றன. உச்சகட்டமாக ஒரு பிரச்சனையை அணுகிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவர்களுக்கு ஏற்படும் மனமாற்றங்கள் அந்தக் கதாபாத்திர வடிவமைப்பில் இருக்கின்ற சிக்கலைப் பற்றி கூறுகின்றன.. அவ்வளவு வீரியத்துடனும், மூர்க்கத்துடனும் தண்ணீர் பங்கீடை மறுக்கும் கிராமமக்கள், நாயகன் பேசும் ஒரேயொரு வசனத்தில் இந்தளவிற்கு மனம் மாறிவிடுகிறார்கள் என்றால், அதை அவர்கள் வாழ்நாளில் ஒருநாள் கூட யோசித்துப் பார்த்ததே இல்லையா..? என்கின்ற கேள்வி நமக்குள் எழுந்து இம்சித்து, அந்த மனமாற்றத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவிடாமல் செய்துவிடுகிறது.. நம் அன்றாட யதார்த்த சமூகப் பிரச்சனைகளிலும் இது போன்ற மாயமந்திர மனமாற்றங்கள் ஏற்பட்டு, பிரச்சனை தீர்ந்துவிடாதா..? என்று ஏங்கும் நமக்கும் ஏனோ அதை திரையில் பார்க்கும் போது சற்று கேலிக் கூத்தாகத் தான் தெரிகிறது..

காதலின் க்ளைமாக்ஸில் அப்பட்டமாக களவாணியை மீண்டும் கண்டு கொள்ள முடிகிறது.. சீரியஸான விசயத்துக்கே சிரிப்பு க்ளைமாக்ஸை ஏற்றுக் கொண்டவர்கள், சிரிப்பு விசயத்துக்கு சிரிப்பு க்ளைமாக்ஸை ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார்களா.? என்று இயக்குநர் நினைத்துவிட்டார் போலும்.. படத்தின் இரண்டாம் பாதியில் சண்டிவீரன் சற்றே நொண்டத்தான் செய்கிறான்.. அதனாலயே அப்பாடி படம் முடியப் போகிறது..!! என்ற எண்ணம் இரண்டாம் பாதியில் அடிக்கடி எழுந்து மறைவதை மறுக்க முடியவில்லை. பொண்டாட்டியின் பேரில் பில் போடுவது போன்ற சில சுவாரஸ்ய முடிச்சுகளை இரண்டாம் பாதியிலும் ஆங்காங்கே தூவியிருந்தால் சண்டி வீரன் நொண்டி இருக்கமாட்டான்..

மொத்தமாக பார்த்தால், இயக்குநர் சற்குணத்தின் நையாண்டியை ஒப்பிடும் போது இந்த சண்டிவீரன் ஒன்றும் அந்த அளவிற்கு மோசமில்லை.. எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் சமூகப்பிரச்சனைக்காகவும், தண்ணீரின் தேவை தொடர்பான அந்த முக்கியமான பாடலுக்காகவும், தண்ணீரின் சிக்கனத்தையும், அதன் தேவையை மக்களுக்கு உணர்த்திய தன்மைக்காகவும் கண்டிப்பாக ஒரு முறை பார்க்கக்கூடிய திரைப்படம் தான். எ..ன்..ன.., இரண்டாம் பாதியை பார்க்க கொஞ்சம் பொறுமை வேண்டும்.. அவ்வளவே..

ஆரஞ்சு மிட்டாய் :

பதிவுகள் எழுதியே பல காலங்கள் ஆகிறது. எழுதவே கூடாது என்று இடைக்காலத் தடை எதுவும் விதித்துக் கொள்ளவில்லை. ஏனோ ஆசைகளும், நிராகரிப்புகளும், எதிர்பார்ப்புகளும், எரிச்சல்களும், அலுப்பும் அலட்சியமுமாக சேர்ந்து சிலமாத காலங்கள் எழுதாமலே கடந்துவிட்டன. இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் தமிழ் சினிமாவில் கவனிக்கத்தக்க சில படங்கள் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. என் பதிவுகளின் மறுபிரவேசம் “காக்கா முட்டை”யிலேயே நிகழ்ந்துவிடும் என்று நானும் கூட எதிர்பார்த்திருந்தேன். அதுவும் முடியாமல் கடந்ததும், இனி வெளியாக இருக்கும் “குற்றம் கடிதல்” என்ற மிக முக்கியமான தமிழ்சினிமாவில் அந்த பிரவேசத்தை நிகழ்த்தலாம் என்று காத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அந்த காத்திருப்பில் கைவலியே வந்து, இனியெங்கே எழுதுவதையே மறந்துவிடுவேனோ என்ற பயத்தில், ”ஆரஞ்சு மிட்டாய்” சுவைத்துக் கொண்டே களம் காணுகிறேன்..

தமிழ் சினிமாவில் கதைகளிலும், கதை சொல்லும் முறைமைகளிலும் சமீபகாலமாக சில குறிப்பிடத்தகுந்த மாற்றங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன. இது தமிழ் சினிமாவிற்கும், தமிழ் ரசிகர்களுக்கும் நல்லதுதான். ஆனால் அந்த குறிப்பிடத்தகுந்த மாற்றங்கள் மட்டுமே இருந்துவிட்டால் அதுவே நல்ல திரைப்படமாகிவிடுமோ என்கின்ற குழப்பமும் நமக்கு இருக்கின்றது. வணிக சினிமாவின் சூத்திரங்களை பெரிதும் தவிர்த்த, இயல்பான கதாபத்திரங்கள் கொண்ட திரைப்படங்கள் எல்லாமே நல்ல திரைப்படமாக இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. அது போல மாற்று முயற்சி கொண்ட திரைப்படங்கள் எல்லாமே மிகச்சிறந்த திரைப்படங்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியமும் இல்லை. இதற்கு உதாரணமாக கூற என் கைவசம் தற்போது தமிழில் இருப்பது, இந்த ஆரஞ்சு மிட்டாய் திரைப்படம் மட்டுமே.

ஆரஞ்சு மிட்டாய் திரைப்படம் ஒரு மாற்றுமுயற்சி கொண்ட திரைப்படம்.  நாயகன், நாயகி, வில்லன் என்கின்ற வழக்கமான சினிமாவின் வஸ்துக்கள் இல்லாமல், கதாபாத்திரத்தை மையப்படுத்தி, யதார்த்தமான மனிதர்களை சித்தரித்து, அவர்களைச் சுற்றி நடக்கும் வாழ்வியல் சம்பவங்களைக் கொண்டு எடுக்கப்பட்டிருப்பதால் மட்டுமே இது மாற்றுமுயற்சி எனலாம். ஆனால் இந்த மாற்றுமுயற்சி, மற்றொரு முயற்சியாக மட்டுமே சுருங்கியிருப்பது, இவர்கள் திரைப்படத்தில் காட்டியிருக்கும் வாழ்வியல் எந்தவகையிலும் முழுமையடையாமல் இருப்பதால் தான்.

ஆம்புலன்ஸ் வண்டியில் வரும் அவசரகால மருத்துவ உதவியாளர், ஆம்புலன்ஸ் டிரைவர், அதில் நோயாளியாக பயணிக்கும் 60 வயது முதியவர், இவர்கள் தான் திரைப்படத்தின் முக்கிய மைய கதாபாத்திரங்கள். ஆம்புலன்ஸ் பயணம், வயதான நோயாளிப் பெரியவர் என்ற கதாபாத்திரங்கள் தெரிந்தவுடன் நம் மனதுக்குள் பல கதைகள் தோன்றும், மரணத்தை எதிர்நோக்கி இருக்கும் ஒரு பெரியவரின் அனுபவமாக கதை இருக்கலாம், அல்லது மரணத்தை எதிர்நோக்கிய பல மனிதர்களை அருகில் இருந்தே பார்த்து வந்திருக்கும் அந்த மருத்துவ உதவியாளரின் அனுபவமாக இருக்கலாம், அல்லது அந்த நோயாளிக்கும் மருத்துவ உதவியாளர்களுக்கும் இடையே ஏற்படும் ஒருவிதமான வாழ்க்கை சார்ந்த புரிதலாக கதை இருக்கலாம் என்றெல்லாம் நமக்கு பல கதைகள் தோன்றும். ஆனால் நாம் மேற்சொன்ன எதுவுமே இந்த திரைப்படத்தின் கதை இல்லை.. ஆக என்னதான் கதையென்று கேட்டால், கதையே இல்லை என்று கூட சொல்லலாம். அதுதான் இந்த திரைப்படத்தின் மிகப்பெரிய பிரச்சனை.

திரைப்படத்தின் இரண்டாவது காட்சி, மிக அட்டகாசமாக இருந்தது. 60 வயது பெரியவரான கைலாசத்துக்கு நெஞ்சுவலி என்று போன் வர, அவரை அழைக்க ஆம்புலன்ஸ் செல்லும். ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்துக்கு பின்னர் ஆம்புலன்ஸ் வண்டி செல்வதற்கு சாலை வசதி இல்லாமல், ஸ்டெரெக்சரை மட்டும் தூக்கிக் கொண்டு இருவரும் நடந்தே சென்று அந்தப் பெரியவரை அழைத்து வருவார்கள். மிகச் சாதாரணமான காட்சி போன்று தெரியும் இந்தக் காட்சி, அரசாங்கத்தின் செயல்பாடுகளை சிறப்பாக பகடி செய்யும் காட்சி. குடிமக்களின் உயிரைக் காக்க 108 அவசர சிகிச்சைக்கு வழி செய்கின்ற அரசாங்கங்கள், அந்த வாகனங்கள் ஊருக்குள் சென்று சேர்வதற்கான சாலைகளை மட்டும் கிராமங்களில் இன்றளவும் அமைக்கவில்லை என்பதாக சொல்லும் காட்சி. படம் முழுக்க இப்படித்தான் இருக்கப் போகின்றதோ என்று ஆச்சரியம் கொடுத்த காட்சி அது. ஆனால் அந்த ஆச்சரியம் நீண்ட நேரம் நிலைக்கவில்லை. மேற்சொன்ன காட்சியில் நான் மையமாக இதைக் குறிப்பிட, திரைப்படம் மையமாக குறிப்பதுவோ அந்த கைலாசம் என்கின்ற  60 வயது முதியவரின் அசட்டுத்தனமான முரண்டு பிடிக்கும் குணத்தை. அவர் தனக்கு வீசிங் வரும் என்று அடம் பிடித்து ஸ்டெரெக்சரில் படுக்காமல் உட்கார்ந்து கொண்டே வருகிறார், அவர்கள் அவரை தூக்க முடியாமல் தூக்கி வருகிறார்கள் என்று காட்சியின் தன்மையை நகைச்சுவையாக மாற்றி சிதைக்கிறார்கள்.

இந்த திரைப்படத்தை காமெடியாக சொல்வதா..?, சீரியஸாக சொல்வதா..? என்கின்ற குழப்பமும் இயக்குநருக்கு இருந்திருக்கிறது என்பது படம் முழுவதுமே தெரிகிறது. மருத்துவ உதவியாளராக வரும் ரமேஷ் திலக்-க்கு ஒரு காதல், அது கைகூடுவதில் ஒரு பிரச்சனை, மேலும் ரமேஷ் திலக் சமீபத்தில் தான், தன் தந்தையை இழந்தவர் என்பதான அடிக்கோடிட்ட பிண்ணனி வேறு. இந்த இரண்டு பிண்ணனியுமே முழு நிறைவுடன் இல்லை. கைலாசம் என்கின்ற பெரியவரின் கதாபாத்திரத்தை எடுத்துக் கொண்டால், ”மகன் உயிரோடு இருந்தும் அவர் தனிமையில் வாழ்பவர், ”தன் தந்தை இறந்தால் மட்டும் தனக்குத் தெரிவியுங்கள்” என்று மூன்றாம் நபரிடம் தெரிவிக்கும் அளவுக்கு அவர் மீதான கோபத்தோடு வாழ்பவன் அவரது மகன்..” என்பதான பிண்ணனி அவருக்கு.. அந்தக் கதையும் அதன் உணர்வுகளும் கூட திரைக்கதையில் முழுமையாக இல்லை.. மரணத்தை எதிர்கொள்ளப் போகும் மனிதர்களிடம் இருக்கும் ஒரு வறட்டு பிடிவாதம் மட்டுமே ஓரிரு காட்சிகளில் தென்படுகிறது.. இது தவிர்த்து அந்த டிரைவரின் கதாபாத்திரம், இந்த கதையோட்டத்திற்கு கொஞ்சம் கூட தொடர்பில்லாத கதாபாத்திரம். திருமணம் ஆன பெண்கள் திருமணம் ஆகாத பெண்கள் என்று வகைதொகையில்லாமல் எல்லா பெண்களிடமும் போனில் அரட்டை அடிக்கும் அந்தக் கதாபாத்திரம், இந்தக் கதைக்களத்துக்கு எப்படி பயன்பட்டது, கதையை அந்தக் கதாபாத்திரம் எப்படி நகர்த்தியது என்பது இயக்குநருக்கே வெளிச்சம்.

கைலாசமாக வரும் அந்தப் பெரியவரின் செய்கை விசித்திரமாகவும் வியப்பாகவும் இருக்கிறது.. நடமாட்டம் குறைந்து போய், சாவை எதிர்நோக்கியபடி வீட்டுக்குள்ளாகவே முடங்கிக் கிடக்கும் அந்தப் பெரியவர், வெளியுலகை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றும் போது, ஆம்புலன்ஸ்க்கு போன் செய்து அலைப்பாராம்.. ஆம்புலன்ஸ் வந்தவுடன் அதில் ஏறி ஊரைச் சுற்றிப் பார்த்தபடியே மருத்துவமனையில் இறங்கும் அவர், மருத்துவர்கள் கூறும் ஆலோசனைப்படி எந்த மருந்துகளையும் உட்கொள்ளாமல், மீண்டும் திரும்பி தன் வீட்டுக்கே சென்றுவிடுவாராம்.. ஆக 60 வயது முதியவராகிய அந்தக் கைக்குழந்தை வைத்து விளையாடும் ஒரு பொம்மை போலத்தான், அந்த உயிர்காக்கும் ஆம்புலன்ஸும், அதில் வரும் மருத்துவ உதவியாளர்களும்.. இப்படிப்பட்ட செய்கை கொண்ட ஒரு மனிதரை எதன் அடிப்படையில் நாம் ரசிப்பது என்றே தெரியவில்லை..

”சாகப் போகின்ற உங்களை எங்களால் காப்பாற்ற முடியாது, ஆனால் சாகும் வரை வைத்தியம் மட்டும் செய்கிறோம்” என்று சொல்கின்ற மருத்துவ நிபுணர்களை கேள்விக்குட்படுத்துவதுதான் இத்திரைக்கதையின் மையம் என்றும் நம்மால் நம்ப முடியவில்லை. ஏனென்றால் இந்தக் காட்சி வருவதே படத்தின் இறுதிக்காட்சிக்கு சற்று முன்புதான். அதுவும் வலுவில்லாத, மிகச் சாதாரண காட்சியாக நம்மை கடந்து செல்கிறது. இது தவிர்த்து மேக்கிங்கிலும் அவ்வளவு பிரச்சனை.. முதல் காட்சியில் விபத்துக்குள்ளான ஒரு காரைக் காட்டுகிறார்கள்.. அந்தக் கார் தரையில் மல்லாந்து கிடக்கும் கரப்பான்பூச்சியைப் போல் கிடக்கிறது.. சுற்றிலும் மரமோ, தடுப்புச் சுவரோ, பாலச்சுவரோ, பள்ளமோ கூட இல்லை.. சுற்றிலும் வெட்டாந்தரை. இந்த இடத்தில் இந்தக் கார் எப்படி ஆக்ஸிடெண்ட் ஆனது என்ற கேள்வி மட்டுமே எழுகிறது.. மருத்துவமனை என்கின்ற அட்மாஸ்பியரைக் காட்டி, இரவு நேரத்தில் அங்கு ரமேஷ் திலக், விஜய் சேதுபதியை ஆவேசத்துடன் திட்டும் காட்சி வருகிறது. அந்தக் காட்சியில் மருந்துக்கு கூட நோயாளியோ நர்ஸோ யாருமே எட்டிப் பார்ப்பதில்லை.. மொத்த திரைப்படத்திலும் விஜய் சேதுபதிக்கு அந்தக் குத்தாட்டம் போடும் ஒரு காட்சி மட்டுமே பயனுள்ளதாக சொல்லும்படி அமைந்திருக்கிறது.. அவரது கைவண்ணத்தில் வசனங்களும் சுமார் ரகம் தான்.

நல்ல சினிமா என்றால் மெசெஜ்ஜோ, கருத்தோ இருக்க வேண்டுமா என்ன..?? இதோ நாங்கள் எடுக்கிறோம் பார்.. கருத்தோ மெசெஜ்ஜோ இல்லாத ஒரு நல்ல சினிமா, என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு இந்தத் திரைப்படத்தை எடுத்திருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.. Running Title ஓடும் போது வரும் பாடல் அதைத்தான் வலியுறுத்துகிறது.. அவர்களிடம் நான் சொல்ல விரும்புவதெல்லாம் ஒன்றே ஒன்றுதான்.. இந்த திரைப்படம் மூலம் நீங்களும் ஒரு கருத்தை தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறீர்கள், அது, கருத்தியல் இல்லாத காட்சிகளைக் கொண்டு மட்டுமே கட்டமைக்கப்படும் திரைப்படங்கள், பார்வையாளர்களுக்கு மிகப்பெரிய சோர்வைக் கொடுக்கும் என்பதே அது..

ஆக இந்த ஆரஞ்சு மிட்டாயை வழக்கமான தமிழ் சினிமாவில் இருந்து சற்று மாறுபட்ட வித்தியாசமான தமிழ் சினிமா என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். ஆனால் இதனை மிகச் சிறப்பான திரைப்படம் என்றெல்லாம் சொல்லிக் கொள்கின்ற கூட்டத்தில் நான் இல்லை என்பதை தெளிவுபடுத்துகிறேன்.. 

தமிழுக்கு எண் 1-ஐ அழுத்தவும்:

மூன்று வெவ்வேறு விதமான கதைகள் ஒரு சம்பவத்தால் இணைக்கப்படுவது போன்ற திரைக்கதை.. இந்த வகைமையைச் சேர்ந்த திரைக்கதைகள் தமிழில் எப்போதாவது தலைகாட்டுபவை. உதாரணமாக வானம், ஆய்த எழுத்து இவைகளைக் கூறலாம். ஆனால் இந்த இரண்டு திரைப்படங்களிலும் இல்லாத ஒன்று இந்த தமிழுக்கு எண் 1யை அழுத்தவும் திரைப்படத்தில் இருக்கிறது. அதுதான் இந்தத் திரைப்படத்தை தனித்துவப்படுத்துகிறது.. அது கதையில் ஹீரோவாக கருதப்படும் மனிதன், அந்தப் பிரச்சனைகளை தீர்த்து வைப்பது போன்ற ஹீரோயிசம் இல்லாதது தான்.. இயற்பியல் தொடர்பான பரிசோதனைகள் செய்வதில் ஆர்வமிக்க ஒரு இளைஞன், ரியல் எஸ்டேட் தொழிலில் வீட்டுமனைகளை விற்கும் பிரதிநிதியாக வரும் ஒரு இளைஞன், கால் டாக்ஸி ஓட்டும் மற்றொரு இளைஞன்.. இந்த மூன்று பேரின் வாழ்க்கையும் ஒரு கட்டத்தில் செல்போன் சிக்னலுடன் தொடர்பு கொள்கிறது..

ஒருவனுக்கு செல்போன் சிக்னல்களை உருவாக்கிக் காட்டவேண்டிய ஒரு சவால்… மற்றொருவனுக்கு செல்போன் சிக்னல் கிடைத்தால்தான், தன் காதலியின் உயிரைக் காப்பாற்ற முடியும் என்கின்ற பிரச்சனை (ஆனால் இந்தப் பிரச்சனை அந்த கதாபாத்திரத்து தெரியாது, ஆடியன்ஸ்க்கு மட்டுமே தெரியும்..) மற்றொருவனுக்கு செல்போன் சிக்னல் கிடைக்கத் தொடங்கினால், அவனது உயிரும், இன்னும் பல மக்களின் உயிரும் போய்விடும் அபாயம் இருக்கிறது.. (இப்படி ஒரு பிரச்சனை இருப்பது இந்த கதாபாத்திரத்துக்கும் தெரியாது, ஆடியன்ஸ்க்கு மட்டுமே தெரியும்..) இப்படி மூன்றுவித கதைகளை மையமாகக் கொண்டு திரைக்கதை நகருகிறது.. ஹீரோக்களாக நகுல், தினேஷ், ஹீரோயினாக பிந்து மாதவி, ஐஸ்வர்யா என எல்லோரும் இருந்தாலும் அதிகமாக ரசிக்க வைப்பது மூன்றாவது ஹீரோவாக வரும் சதீஷும் அவரது காதலியும் தான்.. இவர்களோடு அந்த மொபைல் திருடனாக வரும் அந்த கதாபாத்திரமும் நம் ரசனையை திருடிக்கொள்கிறது.

சூரிய மண்டலத்தில் ஏற்படப் போகும் காந்தப்புயலால், தமிழ்நாட்டில் செல்போன்களின் அலைவரிசை பாதிக்கப்படும் என்ற செய்து உலவுகிறது.. தனது இயற்பியல் சார்ந்த அறிவையும் ஆர்வத்தையும் கொண்டு, அந்த அலைவரிசைகளை தற்காலிகமாக எப்படி கிடைக்கச் செய்வது என்று ஒரு புராஜெக்ட்டை தயாரித்து அதை கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருக்கும் சிலருக்கு விற்றும் விடுகிறார் நகுல்.. அந்த குறிப்பிட்ட நாளில் எல்லா செல்போன் அலைவரிசையும் ஸ்தம்பித்துப் போக, அந்த புராஜெக்டை செய்துபார்க்க முயலுகிறார் நகுல்.. அவருடைய முயற்சி தோற்றால், ஒரு உயிர் இறக்க நேரிடும், பல உயிர்கள் தற்காலிகமாக பிழைக்க நேரிடும்.. ஒரு வேளை அவரது முயற்சி வெற்றி பெற்றால், ஒரு உயிர் காப்பாற்றப்படும், பல உயிர்கள் இறக்க நேரிடும் என்கின்ற டெம்போவிற்கு இடையில் கதை பரபரப்பு இல்லாமல் நகருகிறது..

நகுலுக்கு மிகச் சாதாரணமான, ஆன மனதில் நிற்பது போன்ற ஒரு நல்ல கதாபாத்திரம்.. வழக்கமான ஹீரோவுக்கான சண்டைகளோ, காதல் குலாவல்களோ அல்லது டூயட்களோ எதுவுமே இல்லை.. ஆராய்ச்சிகளின் மீது கிறுக்குப் பிடித்த ஒரு இளைஞன் எப்படி சுற்றிக் கொண்டு இருப்பானோ அப்படியே ஒரு பெர்முடாசுடன் சுற்றிக் கொண்டு இருக்கிறார்.. காதலை தயங்கி தயங்கி வெளிப்படுத்தும் ஹீரோயினிடம், எந்தவித கூச்சமும், பந்தாவும் இல்லாமல், வெகு சாதாரணமாக காதலை ஏற்றுக்கொண்டு, அவள் அனுப்பும் காதல் SMSகளுக்கு, தன் தாயைக் கொண்டே பதில் அனுப்பும் ஒரு வெரைட்டியான கதாபாத்திரம்.. இது தமிழ் சினிமாவுக்கு ரொம்பவே புதுசு.. இது போன்ற கதாபாத்திரத்தில் தொடர்ந்து நடிப்பதாக இருந்தால், நகுலுக்கு நல்ல எதிர்காலம் உண்டு..

படத்தின் மிகப்பெரிய மைனஸ் தினேஷ்.. இவர் யார் அடுத்த விமல்…??, என்கின்ற ரேஸில், தலைகால் புரியாமல் முண்ணனியில் ஓடிக் கொண்டு இருக்கிறார்.. இவர் வருகின்ற காட்சிகளில் ஒன்றில் கூட துளி கூட உணர்ச்சியே இல்லை.. ஒரே மாதிரியான உடல்மொழியும், உணர்ச்சியற்ற கண்களும், வழக்கமான காதலியின் பின்னால் ஓடும் திருஷ்டி கதாபாத்திரம் இவருக்கு.. பிந்துமாதவியின் கதாபாத்திரம் நம் சினிவாவிற்கு புதுசு.. தற்கொலைக்கு முயற்சி செய்யும் நபர்களுக்கு கவுன்சிலிங்க் கொடுத்து மன ஆறுதல் ஏற்படுத்துவதை ஆத்ம பணியாக செய்யும் கதாபாத்திரம்… இந்த நபர்களை அவர்கள் எப்படி கண்டுபிடித்து, அவர்களுக்கு உளவியல் ரீதியாக உதவுகிறார்கள் என்பதான டீட்டெயிலிங்கில் கவனம் செலுத்தி, தினேஷ் போர்ஷனை இன்னும் நறுக்கி இருந்தால், படத்தில் விறுவிறுப்பு கூடி இருக்கும்..

படத்தின் நிஜ ஹீரோ ஹீரோயின் சதீஷும் அவரது காதலியும் தான்.. கால் டாக்ஸி ஓட்டும் சதீஷ், தன் மொபைலைத் தொலைத்து விட்டு, அதைத் திருடியவனிடம் பேசும் தொனியும், அவர்களுக்கு இடையே உருவாகும் ஒரு சுமூகமற்ற உறவும், படத்தை தொய்வில்லாமல் கொண்டு செல்ல உதவி இருக்கிறது.. அதுபோல அவருக்கு பார்க்கப்பட்ட பெண்ணாக வந்து, சதீஷை காதலிக்கத் தொடங்கும், அந்தப் பெண்ணின் கதாபாத்திர ஸ்கெட்ச் நேர்த்தி. ஒவ்வொரு செயலுக்கும் ஒவ்வொரு ஆணின் பெயரை சொல்லி, இதுல அவன் செம்மையான ஆளு, என்று சொல்லும் போது, சதீஷ் காட்டும் கடுப்பு ரியாக்‌ஷனும் நன்றாகவே வொர்க்-அவுட் ஆகியிருக்கிறது.. ஏது நாயகன் வந்து தான் எல்லா பிரச்சனைகளையும் தீர்க்கப் போகிறான் என்று நாம் எதிர்பார்த்து இருக்க, அப்படியான ஹீரோயிசங்கள் ஏதும் இல்லாமல், ஒரு மூன்றாந்தர கதாபாத்திரத்தைக் கொண்டு படத்தை முடித்து வைத்திருப்பது, சினிமாத்தனமாக இருந்தாலும் கூட, ரசிக்கக் கூடியதாக இருந்தது சிறப்பு..

படத்தின் குறைகள் என்று பார்த்தால், படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே முடிவு என்ன என்பது நமக்குத் தெரிந்துவிடுவதும், நாம் எதிர்பார்த்தபடியே எல்லா சம்பவங்களிலும் முடிவு ஏற்படுவதும் தான் படத்தின் மிகப்பெரிய குறை… தினேஷ் போர்ஷனில் தொடர்ச்சியாக தொங்கிக் கொண்டு இருக்கும் அந்த சாஸ்திரக் கல் பீதியை கிளப்புவதற்குப் பதிலாக எரிச்சலையே கிளப்புகிறது.. அதுபோல எங்கே குண்டு வெடித்துவிடுமோ என்கின்ற பதைபதைப்பு படத்தில் எந்த இடத்திலும் நமக்கு வருவதே இல்லை.. அதீதமான எலெக்ட்ரானிக்ஸ் தொடர்பான டெக்னிக்கல் வார்த்தைகளை பயன்படுத்தி, இரண்டாம் பாதியில் நகுல் கொடுக்கும் விளக்கம், படித்தவர்களுக்கே பாதிக்கு பாதிதான் புரியும் போது சாமானியர்களுக்கு புரிந்திருக்குமா என்பது கேள்விக்குறியே…

படத்தின் இயக்குநர் இராம்பிரகாஷ் இராயப்பன் படித்தவர் என்பது அவர் கதையோடு கல்வியை கையாண்டிருக்கும் விதத்திலேயே தெரிகிறது.. இன்றைய கல்வியை மதிப்பெண்களுக்காக மட்டுமே கற்றுக் கொண்டு இருக்கும் நம் சமூகத்தையும், அதை கண்டு கொள்ளாமல் விடும் கல்வி நிறுவனங்களையும் மறைமுகமாக சாடியிருப்பது வரவேற்கத்தக்கது.. வழக்கமான ஹீரோயிசம் செய்யும் ஹீரோக்களுக்கான கதையை செய்யாமல், அதிலிருந்து விலகி, யதார்த்தமான ஒரு நகுல் கதாபாத்திரத்தை வடிவமைத்திருப்பது சிறப்பு.. அதுபோல வெறுப்பேற்றும் அம்சமாக மாறிவரும் பாடல்கள் இல்லாமல் இருப்பதும், இத்திரைப்படத்தின் தனிச்சிறப்பு.. கதைக்கு தேவையில்லாத விசயமாகவே இருந்தாலும், மிகவும் பொத்தாம் பொதுவாக காட்டப்படும் தீவிரவாத நடவடிக்கைகளை நம்ப முடியவில்லை… ரேடார் அளவிற்கு வளர்ந்திருக்கும் தீவிரவாத இயக்கங்கள், ஒரு அலைவரிசை பாதிப்பைக் கூட உணராமலா தங்கள் திட்டங்களை தீட்டுவார்கள் என்ற சந்தேகமும் மிக வழுவாகவே எழுகிறது.. இருப்பினும் ஒரு வித்தியாசமான, ஜனரஞ்சகமான பொழுதுபோக்குப் படம் பார்க்க நினைப்பவர்கள் கண்டிப்பாக, இந்த தமிழுக்கு எண் 1ஐ அழுத்தலாம்..